Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

"Δημοκρατία: Καμία Διέξοδος" από την πολιτική ομάδα Πράκτορες Του Χάους


























«Δημοκρατία: καμία διέξοδος.
Βγήκαν οι μεγάλες ψωλές.
Θα γαμήσουν ό,τι βρουν μπροστά τους.
Φυλάξτε τα νώτα σας.»

Χάρολντ Πίντερ
(Το είπε ήδη από το Φεβρουάριο του 2003)

Βρισκόμαστε πια στο ιστορικό σημείο που η αντίφαση του κεφαλαίου γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρη σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη το προλεταριάτο βρίσκεται σε αναβρασμό καθώς δυσχεραίνεται ολοένα και περισσότερο η ίδια η αναπαραγωγή του. Καθώς οι προλετάριοι δυσκολεύονται πια να συνεχίσουν τη ζωή τους, είναι το ίδιο το κεφάλαιο ως εκμεταλλευτική σχέση που βρίσκεται σε κρίση αναπαραγωγής. Οι σύγχρονοι αγώνες του προλεταριάτου είναι η έκφραση της σύγχρονης μορφής αυτής της εκμεταλλευτικής σχέσης:
Τον τελευταίο χρόνο στην Κίνα που η οικονομία της αναπτύσσεται, ακόμη, με πολύ υψηλούς ρυθμούς, όλων των ειδών οι αντιφάσεις είναι σε έξαρση. Οι συγκρούσεις των εργατών με την αστυνομία είναι συχνές για μια σειρά από λόγους: για αυξήσεις των πολύ χαμηλών ακόμη μισθών (στο ύψος των οποίων βασίζεται η ιλιγγιώδης ανάπτυξη), για την αποτροπή των περιφράξεων όσης γης έχει μείνει στα χωριά, για την καταβολή αποζημιώσεων στους απολυμένους, για την ανεπάρκεια του συστήματος υγείας που έχει ως αποτέλεσμα μεγάλη παιδική θνησιμότητα. Στην Αμερική που εμφανίζεται ιστορικό χαμηλό των διεκδικητικών απεργιών των εργαζομένων, χιλιάδες άστεγοι και άνεργοι καταλαμβάνουν τα ακατοίκητα σπίτια που έχουν πάρει πίσω οι τράπεζες και οι φοιτητές καταλαμβάνουν τα πανεπιστήμια στην Καλιφόρνια και τη Ν. Υόρκη και γράφουν στα πανό τους: Έχουμε αποφασίσει να μην πεθάνουμε, διεκδικώντας έτσι ό,τι μέχρι πριν λίγο ήταν αυτονόητο, δηλαδή, απλώς τη δυνατότητα να συνεχίσουν να είναι φοιτητές. Την αναπαραγωγή της ζωής τους (από πολύ χειρότερη βέβαια θέση η οποία τους επιβάλλεται από την ιεραρχία μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών) διεκδικούν και οι προλετάριοι στη Νότια Αφρική και στην Αλγερία όταν συγκρούονται με την αστυνομία γιατί δεν έχουν ακόμη νερό και ηλεκτρικό και είναι αναγκασμένοι να ζουν σε παράγκες και στην Ινδία γιατί η τιμή του ψωμιού εκτοξεύεται ξαφνικά και δεν έχουν να φάνε. Τον τελευταίο χρόνο στην Ισπανία οι εργάτες των ναυπηγείων που κλείνουν πυρπολούν αστυνομικά οχήματα, στη Νότια Κορέα επίσης απολυμένοι καταλαμβάνουν εργοστάσια και συγκρούονται με την αστυνομία για δυόμισι μήνες, στο Μπαγκλαντές, απολυμένοι και πάλι, συγκρούονται με την αστυνομία και βάζουν φωτιά στα εργοστάσια. Στη Γαλλία και στο Βέλγιο οι απολυμένοι εργάτες απαγάγουν τα αφεντικά τους, τοποθετούν εκρηκτικά στα εργοστάσια και απειλούν ότι θα τα ανατινάξουν αν δεν αποζημιωθούν για τις απολύσεις τους. Στην Ινδία και στην Κίνα σκοτώνουν το αφεντικό τους πάνω στη σύγκρουση για τις χιλιάδες επερχόμενες απολύσεις. Σ’ αυτή την ιστορική φάση οι προλεταριακοί αγώνες είναι αντικειμενικά αγώνες διεκδίκησης της αναπαραγωγής της ίδιας της ζωής.
Ταυτόχρονα οι εργασιακές σχέσεις αναδιαρθρώνονται με πολύ μεγάλη ταχύτητα και η επισφάλεια γίνεται η κυρίαρχη κατάσταση για όλους πλέον. Η επισφάλεια εκφράζεται πια με τους χειρότερους όρους: με τις 43 αυτοκτονίες εργαζομένων της France Telecom σε δύο χρόνια αλλά και με το ένα εκατομμύριο άνεργους στις ΗΠΑ να περιμένουν αγωνιωδώς να δουν αν ο Ομπάμα θα επιμηκύνει για δεύτερη φορά το επίδομα ανεργίας τους που λήγει και πάλι τον Απρίλιο ή θα μείνουν πια χωρίς τίποτα. Η ανεργία εκτινάσσεται και αναπτύσσεται με ρυθμούς άνευ ιστορικού προηγουμένου στις περισσότερες χώρες.
Βρισκόμαστε στην ιστορική φάση που το προλεταριάτο περισσεύει στο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί επαρκώς το προλεταριάτο, δηλαδή, δεν μπορεί να παράγει τα κέρδη που απαιτούνται για να τοποθετηθεί μέρος τους εκ νέου σε κερδοφόρες επενδύσεις. Αυτή είναι η ουσία κάθε καπιταλιστικής κρίσης ανεξάρτητα από τη μορφή με την οποία αυτή εμφανίζεται. Η σημερινή μορφή της κρίσης αντικειμενικά τοποθετεί την αναπαραγωγή των προλετάριων στο κέντρο της αντίφασης. Η κρίση που εμφανίστηκε αρχικά σαν κρίση χρέους των προλεταριακών νοικοκυριών στην Αμερική έχει ήδη μετατραπεί σε κρίση χρέους κρατών και είναι πιθανό να μετατραπεί σε νομισματική κρίση, δηλαδή σε κρίση χρέους μεγάλων κρατών με ισχυρά νομίσματα ή ολόκληρων συνασπισμών καπιταλιστικών κρατών όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κρίση χρέους είναι αυτή που οδηγεί το κεφάλαιο στη μοναδική του επιλογή αυτή τη στιγμή, που είναι να συνεχίσει τη στρατηγική που δημιούργησε την παρούσα κρίση δηλαδή να μειώσει ακόμη περισσότερο μισθούς και επιδόματα με κάθε δυνατό τρόπο. Αυτή είναι η μόνη επιλογή του κεφαλαίου γιατί η κρίση χρέους είναι το αποτέλεσμα της αναδιάρθρωσης και της διεθνοποίησης του κεφαλαίου από την οποία όμως δεν υπάρχει επιστροφή. Από τη σκοπιά του προλεταριάτου: «Παγιδευμένοι στον ασφυκτικό κλοιό του ανταγωνισμού που οδηγεί στη μείωση τιμών μέσω της μείωσης των μισθών και στη δουλεία του χρέους που έχει καταστεί εξίσου απαραίτητο με το εισόδημα για να μπορούν να ζήσουν, οι μισθωτοί έχουν μόνο την «επιλογή» της τυραννίας τους που την πληρώνουν κιόλας οι ίδιοι καθώς η ενίσχυση της ρευστότητας είναι μια διαδικασία χωρίς τέλος και τα χρήματα προέρχονται πάντα από τις δικές τους αποταμιεύσεις» (Le Monde diplomatique, Μάρτιος 2008). Από τη σκοπιά του κεφαλαίου είναι ένα ατέρμονο κυνήγι της χαμηλότερης δυνατής τιμής εργατικής δύναμης σε ολόκληρο τον πλανήτη, το οποίο όμως έχει ένα όριο που είναι η ύπαρξη και η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης όπως αυτή ορίζεται κοινωνικά σε κάθε καπιταλιστικό κράτος.
Το κεφάλαιο είναι αναγκασμένο να προσπαθήσει να επιλύσει την κρίση με καταστροφή σταθερού κεφαλαίου (κτιρίων, μηχανών, υποδομών) και μεταβλητού κεφαλαίου (ανθρώπων) ώστε να αναδημιουργηθούν οι προϋποθέσεις της αναπαραγωγής του, χωρίς προς το παρόν να φαίνεται ότι μπορεί να το κάνει με το μόνο άμεσα αποτελεσματικό τρόπο: τον γενικευμένο, παγκόσμιο πόλεμο. Έτσι, προς το παρόν, η αναδιάρθρωση αναγκαστικά βαθαίνει. Οι μειώσεις των μισθών είναι μεγάλες σε σημείο που τείνει να εκλείψει η διαφορά μεταξύ κατώτερου μισθού και επιδόματος πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα την εκρηκτική ανάπτυξη του χρέους όλο και μεγαλύτερου κομματιού του προλεταριάτου. Οι ιδιωτικοποιήσεις στους τομείς αναπαραγωγής (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση) πολλαπλασιάζονται, οι άνεργοι επιδοτούνται όλο και λιγότερο και εξωθούνται σε εκ περιτροπής καταναγκαστική εργασία με αμοιβές πολύ κάτω από το επίπεδο αναπαραγωγής. Η ιστορική φάση που διανύουμε φτάνει στα όρια της. Γι’ αυτό το κράτος τοποθετεί διμοιρίες πάνοπλων αστυνομικών έξω από τα σχολεία στη Γαλλία και βάζει τους μπάτσους μέσα στα σχολεία στην Αμερική να συλλαμβάνουν τους απείθαρχους μαθητές. Η μόνη διέξοδος του κεφαλαίου σήμερα είναι η καταστολή, δεν έχει δηλαδή καμία απολύτως διέξοδο. Το γεγονός αυτό γίνεται πασιφανές στις περιπτώσεις φυσικών καταστροφών όπως στην Αιτή και στη Χιλή. Στις περιπτώσεις αυτές η καπιταλιστική αναπαραγωγή αμφισβητείται άμεσα από το προλεταριάτο, το οποίο για να επιβιώσει, καθώς προσωρινά δεν μπορεί να είναι εργατική δύναμη, οργανώνει την απαλλοτρίωση των εμπορευμάτων και τη χρήση τους ανάλογα με τις ανάγκες του, και ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί το καθεστώς καπιταλιστικής ιδιοκτησίας είναι η προσφυγή στη στρατιωτική βία. Επιβάλλονται απαγορεύσεις κυκλοφορίας τη νύχτα, γίνονται συνοπτικές εκτελέσεις (Αιτή) ή φυλακίσεις χωρίς δίκη (Χιλή) και η ζωή ξαφνικά μετατρέπεται σε ζωή εγκλείστων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως είναι η ζωή των μεταναστών χωρίς χαρτιά που κατά χιλιάδες ζουν φυλακισμένοι στα σύνορα κάθε καπιταλιστικού κράτους.
Η επίθεση του κεφαλαίου στο κομμάτι της εργατικής τάξης που ζει στην Ελλάδα είναι μια έκφανση αυτής της κρίσης αναπαραγωγής της καπιταλιστικής σχέσης. Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης χρέους για πολλούς λόγους. Ο πιο σημαντικός είναι ότι το επισφαλές κομμάτι του προλεταριάτου εξεγέρθηκε με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε το Δεκέμβρη του 2008. Η Ελλάδα αποτελεί το πειραματικό εργαστήριο εφαρμογής της νέας φάσης της παγκόσμιας αναγκαστικής αναδιάρθρωσης. Η αστική τάξη της Ελλάδας όπως πολλές φορές έχει κάνει στο παρελθόν ζητάει τη βοήθεια πιο ισχυρών αστικών τάξεων για να επιβάλλει τη νέα μορφή της εκμετάλλευσης (η κυβέρνηση ανακοίνωσε αμέσως μεγαλύτερο χρέος από αυτό που είχε ανακοινώσει η προηγούμενη για να επιταχυνθεί η επιβολή του Προγράμματος Σταθερότητας) αλλά και η ίδια βρίσκεται αναγκαστικά στο επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης. Ολόκληρος ο διεθνής οικονομικός τύπος αναμένει την αντίδραση του προλεταριάτου εδώ για να εκτιμήσει την κατάσταση διεθνώς. Τα μεγάλα μαγαζιά των τοκογλύφων ανταγωνίζονται για το ποιος θα δανείσει και άρα θα ελέγχει στο μέλλον το ελληνικό κράτος άρα και τη μορφή και την ένταση της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου που ζει εδώ. Η δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου στα πρότυπα του ΔΝΤ δείχνει ξεκάθαρα ότι η αντίφαση του ανταγωνισμού μεταξύ των κεφαλαίων μπορεί και σήμερα να λυθεί προσωρινά αλλά και ότι για το προλεταριάτο δεν έχει σημασία ποιο είναι το αφεντικό του.
Κάθε προσπάθεια να εμφανιστεί η κατάσταση καλύτερη από ό,τι είναι πέφτει στο κενό. Η προσπάθεια να εμφανιστεί η αναδιάρθρωση σαν επίθεση των Γερμανών στην Ελλάδα κάνει μόνο για το Star Channel, κι ας προσπάθησε ο Σύριζα να την προωθήσει με τις ανοησίες για τα «ιερά χρήματα» (Γλέζος) της αποζημίωσης της κατοχής. Επιστρατεύεται αναγκαστικά η οργουελιανής μορφής προπαγάνδα των media τα οποία παρουσιάζουν την αναδιάρθρωση σαν φυσική καταστροφή. Προς το παρόν η προπαγάνδα αυτή έχει κάποια επιτυχία. Αρκετοί υπάλληλοι και εργάτες του ιδιωτικού τομέα επιχαίρουν για τις μειώσεις μισθών των υπαλλήλων στον κρατικό τομέα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι διαιρούνται στη βάση του ποιος είναι «πραγματικά προνομιούχος» και ποιος όχι. Όλα αυτά όμως έχουν ημερομηνία λήξης. Το τι σημαίνει προνομιούχος μπορεί κανείς να πάει να το ρωτήσει στους υπαλλήλους της Ολυμπιακής που αναγκάστηκαν να καταλάβουν το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ενώ πριν από 15 μόλις μέρες αναγνώριζαν «το δύσκολο και αρκετά βεβαρυμμένο πρόγραμμα του συγκεκριμένου Υπουργείου» όταν τους έγραφε στα παπάρια του ο υφυπουργός ενώ τον παρακαλούσαν για μια συνάντηση. Επίσης για τις επιπτώσεις στην καθημερινότητα από την επιχειρούμενη αναδιάρθρωση μπορεί κανείς να ρωτήσει τους εργαζόμενους στο Εθνικό Τυπογραφείο οι οποίοι μόλις διάβασαν το κείμενο του νόμου και συνειδητοποίησαν ότι περικόπτεται το 30% του εισοδήματος τους αποφάσισαν να καταλάβουν το κτίριο που δουλεύουν για να μην τυπωθεί το ΦΕΚ! Μπορεί επίσης να τους ρωτήσει για το ρόλο των συνδικαλιστών τους που έληξαν την κατάληψη επειδή τους «υποσχέθηκε η κυβέρνηση» προφορικά εγκύκλιο που τροποποιεί το νόμο!
Τίποτα δεν υπάρχει που να μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση. Οι τελετουργικές πορείες που καλούνται από την αριστερά, όσο μένουν τέτοιες, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αναδεικνύουν το αδιέξοδο. Είμαστε μπροστά στην απογύμνωση της πραγματικότητας από τα πέπλα της πολιτικής. Οι πέτρες που κάλυψαν τον ουρανό την προηγούμενη Παρασκευή 5/3 σίγουρα δε φτάνουν ούτε για να ιδρώσει το αυτί τους. Όταν οι ολοένα και περισσότεροι άνεργοι θα καταλαμβάνουν κτίρια και θα πρέπει να τους καταστέλλει η αστυνομία, όταν οι ολοένα και περισσότεροι επισφαλείς εργαζόμενοι/άνεργοι θα συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής με την παραμικρή αφορμή, όταν το κοινωνικό χάος θα τείνει να οργανώνεται από μόνο του και να παίρνει τη μορφή της ταξικής εξέγερσης τότε το χαμόγελο των παρουσιαστών των δελτίων θα παγώσει και η αναμέτρηση θα είναι ανάλογη της βίας που έχει συσσωρευτεί από τόσα χρόνια συσσώρευσης του κεφαλαίου και απαλλοτρίωσης της ζωής του προλεταριάτου.

«Αυτό που θα συμβεί στην Ιστορία, αύριο,  δε θα μπορεί παρά να συγκριθεί με τις μεγάλες γεωλογικές καταστροφές που αλλάζουν την όψη του πλανήτη…»

Βικτόρ Σερζ

Μπροσούρα από την ομάδα Πράκτορες Του Χάους για τις διαδηλώσεις και την απεργία στις 5 Μάρτη 2010
Εκδόθηκε από την πολιτική ομάδα Blaumachen  

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Μπίζνες στον Άγιο Παντελεήμονα / μια τηλεοπτική εκπομπή







Οι λέξεις «Άγιος Παντελεήμονας» έχουν ακουστεί χιλιάδες φορές, τα τελευταία χρόνια στα δελτία ειδήσεων. Η περιοχή του κέντρου της Αθήνας περιγράφεται ως γκέτο, όπου κυριαρχούν η εγκληματικότητα, η βρωμιά, ο κίνδυνος. Κατά καιρούς, βίαιες επιθέσεις στην περιοχή, από ναζιστικές οργανώσεις ή ομάδες αλλοδαπών, έρχονται να επιβεβαιώσουν πως έτσι είναι τα πράγματα.
Ποιές από αυτές τις απόψεις είναι αποτέλεσμα της υπάρχουσας πραγματικότητας και ποιές της φημολογίας; Τρομαγμένοι από τις ασυνήθιστες εικόνες που μας περιβάλλουν, φοβισμένοι από αυτό που δεν γνωρίζουμε, εξοικειωμένοι όπως είναι φυσικό με ό,τι γνωρίζαμε, μήπως νοιώθουμε τα πάντα ως απειλή; Ή μήπως είναι; Ποιοί είναι αυτοί που εγκαταστάθηκαν στη γη μας, αλλάζουν τις συνήθειες μας, μπορεί να παντρευτούν τα παιδιά μας;
Ο όγκος των αλλοδαπών μεταφέρεται στο κέντρο της Αθήνας και τα πωλητήρια ακινήτων αυξάνουν καθημερινά. Το απαξιωμένο κέντρο της Αθήνας και η εικόνα της εξαθλίωσης, όπως αποκαλύπτει αυτή η έρευνα, είναι οι κανόνες ενός χρηματιστηρίου. Κάτω από τις κραυγές για την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας, πίσω από την εικόνα των εγκληματιών αλλοδαπών υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα. Ποιοί υποθάλπουν την ένταση και τον φόβο για να κάνουν μπίζνες; Πως ο ανθρώπινος πόνος γίνεται το πιο επικερδές προϊόν;

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Κάλεσμα για συμμετοχή στη Πανελλαδική πορεία στη Λάρισα το Σάββατο 27 Νοέμβρη




















Ακριβώς μετά από δύο χρόνια -τι σύμπτωση- στις 9 Δεκέμβρη δικάζονται από το Τριμελές Δικαστήριο Ανηλίκων, οι 11 ανήλικοι «τρομοκράτες» της Λάρισας, με το ίδιο αρχικό κατηγορητήριο, βασισμένο στις διατάξεις του «τρομονόμου».
Ήταν 8 Δεκέμβρη του 2008, όταν μετά την πορεία έγιναν συλλήψεις 19 νέων από τους οποίους, οι 11 ήταν ανήλικοι μαθητές/ριες. Οι συλληφθέντες κρατήθηκαν στα κρατητήρια, κάποιοι ξυλοκοπήθηκαν, ενώ στερήθηκαν στοιχειώδη δικαιώματά τους, όπως η επικοινωνία με δικηγόρο και με τους γονείς τους, μέχρις ότου «φτιαχτούν» οι καταθέσεις των αστυνομικών και οι διευθυντές των τραπεζών καταγράψουν τις ζημιές. (οι παραπάνω είναι οι μάρτυρες κατηγορίας).
Οι 19 νέοι οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα ο οποίος και αποφάνθηκε ότι αποτελούν το… νέο αίμα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα.
Το κατηγορητήριο βαρύτατο και ανυπόστατο, βασισμένο στη ναζιστική αρχή της «συλλογικής ευθύνης» και μόνο στις –πανομοιότυπες- καταθέσεις των αστυνομικών, χωρίς προσκόμιση οποιουδήποτε αποδεικτικού στοιχείου, χωρίς εξατομίκευση των κατηγοριώνχωρίς ταυτοποίηση προσώπου και πράξης. Μερικές από τις κατηγορίες που τους αποδίδονται είναι ότι:
«….συγκρότησαν δομημένη και με διαρκή δράση ομάδα/εγκληματική οργάνωση, η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών……. η οποία δεν σχηματίστηκε περιστασιακά αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και με υποδομή τέτοιας έκτασης και δυναμικής, που διέθετε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως….και είχε την δυνατότητα να εναλλάσσεται και να αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς να υφίσταται αλλαγή…»
Είναι η πρώτη φορά που ο αντιτρομοκρατικός νόμος ενεργοποιείται για να καταστείλει ένα κίνημα.
Πρόσφατα οι οκτώ ενήλικοι της… τρομοκρατικής ομάδας, οι 4 απ΄ αυτούς είχαν προφυλακιστεί για μήνες ως «επικίνδυνοι», παραπέμφθηκαν στο Συμβούλιο Εφετών. Το Συμβούλιο, βλέποντας το οφθαλμοφανές παράλογο και αστήριχτο της υπόθεσης, παρέπεμψε τους οκτώ με κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος.
Όμως οι ανήλικοι «συγκατηγορούμενοι» τους, παραπέμπονται σε δίκη στις 9 Δεκέμβρη, για τις ίδιες πράξεις σε βαθμό κακουργήματος και με ενεργοποιημένες τις διατάξεις του τρομονόμου.
Λίγες μέρες νωρίτερα στις 1 Δεκέμβρη, δικάζονται και οι τέσσερις φοιτητές, που συνελήφθησαν στη στάση του λεωφορείου των ΤΕΙ, ως ύποπτοι λόγω εμφάνισης, με «ακράδαντο» στοιχείο ενοχής το ότι ήταν κοντά στη λαϊκή, όπου είχαν μοιραστεί τα τρόφιμα, μετά από απαλλοτρίωση σούπερ μαρκετ της Λάρισας, στις 11/2/2009. Για τους νέους αυτούς η κατηγορία είναι «ληστρική κλοπή κατά συναυτουργία», που μόνο σε συμμορίες ληστών αποδίδεται.
Πέρα από το ότι καμία ενοχή δεν αποδεικνύεται, επιπλέον η ευτελής αξία των αγαθών δεν δικαιολογεί κακουργήματα και είναι χαρακτηριστικό ότι το ίδιο το κατάστημα απέσυρε την μήνυση. Αλλά σ’ αυτό το τόπο «παραγράφονται» μόνο τα μεγάλα εγκλήματα ληστείας και σφετερισμού δημόσιου χρήματος και όταν είναι (δις)εκατομμύρια ευρώ.
Και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά γεγονότα εντάσσονταν στο γενικότερο κλίμα καταστολής που είχε στόχο την τρομοκράτηση της νεολαίας που είχε βγει την περίοδο εκείνη δυναμικά στο προσκήνιο μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που ήταν η σπίθα που πυροδότησε το μεγαλύτερο εξεγερτικό γεγονός από την εποχή της μεταπολίτευσης.
Το πρωτόγνωρο αυτό κίνημα του Δεκέμβρη που απλώθηκε σε κάθε γωνιά της χώρας, συσπείρωσε χιλιάδες μαθητές/φοιτητές, νέους εργαζόμενους/άνεργους και μετανάστες, που βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας ενάντια στην δολοφονική κρατική βία και τις πολιτικές της φτώχειας, της ανεργίας, της εμπορευματοποίησης, το στραγγαλισμό των νεολαϊστικων οραμάτων. Και το κυριότερο - αυτό που φόβισε τις δυνάμεις του συστήματος- ήταν ότι αυτή η κοινωνική εξέγερση, πραγματοποιήθηκε με διαδικασίες, χειραφετημένες έξω από γραφειοκρατικές αντιλήψεις και πρακτικές.
Από την πρώτη στιγμή η κοινωνία της Λάρισας θεώρησε ότι η εφαρμογή του τρομονόμου, εισάγει πιλοτικά το ενδεχόμενο ευρείας παρανομίας της κοινωνικοπολιτικής δράσης,προσβάλλει το κοινό περί δικαίου αίσθημα και συνιστά ένα πολύ σοβαρό κρούσμα αυταρχισμού και θεσμικής εκτροπής.
Στην πόλη δημιουργήθηκε ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης με πολλούς και πολύμορφους τρόπους, εκατοντάδες υπογραφές πολιτών, ψηφίσματα από δεκάδες φορείς της πόλης, αλλά και όλης της Ελλάδας, πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας,με κορυφαία στιγμή την πανελλαδική πορεία στις 17 Γενάρη του 2009 στη Λάρισα.
Το «πείραμα» της Λάρισας το εμπνεύστηκε η κυβέρνηση της ΝΔ, επιστρατεύοντας τις δικαστικές και αστυνομικές αρχές, όμως τώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν καταργεί το «ιδιώνυμο της κουκούλας» όπως υποσχέθηκε, αλλά κάνει ένα ποιοτικό άλμα προς την ίδια κατεύθυνση.
Με τον Τρομονόμο Νο 3 που ψήφισε κρυφά (στο θερινό τμήμα της Βουλής), καταργεί τη διάταξη που είχε τεθεί ως ασφαλιστική δικλείδα για να μην συνιστά τρομοκρατική πράξη η τέλεση συγκεκριμένων αδικημάτων όταν συνδέονται με την άσκηση θεμελιωδών ατομικών, πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Με λίγα λόγια πλέον όσοι διαδηλώνουν, ή απεργούν είναι… τρομοκράτες.
Οι δίκες αυτές θα αποτελέσουν μια πρόβα τζενεράλε, για τον ολοκληρωτισμό που θέλουν να επιβάλλουν, ώστε να θωρακίσουν το σύστημα από τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι τέτοιες εκρήξεις θα προκληθούν, εξαιτίας του νέου μεσαίωνα που έχουν επιβάλλει με τις πολιτικές τους οι κυρίαρχοι οικονομικοί και πολιτικοί κύκλοι.
Πολιτικές που με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της κρίσης, από την μια επιδοτούν όσους καθημερινά ληστεύουν τον κοινωνικό πλούτο και λυμαίνονται τις ζωές μας, από την άλλη δημιουργούν «εσωτερικούς εχθρούς» και νέα ιδιώνυμα για κάθε κοινωνικοπολιτική αντίσταση και διαμορφώνουν όρους φυλακής για ολόκληρη την κοινωνία.
Γι αυτό έχει τεράστια πολιτική σημασία οι νέοι που δικάζονται στις 1 και 9 Δεκέμβρη να αθωωθούν και ο τρομονόμος να μην περάσει.
Καλούμε τα κινήματα, τις συλλογικότητες, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους φοιτητικούς συλλόγους, κάθε πολίτη σε όλη την Ελλάδα, κόμματα και φορείς, να πάρουν θέση και να δώσουν αυτή τη μάχη.
Καλούμε σε Πανελλαδική πορεία στη Λάρισα το Σάββατο 27 Νοέμβρη στη 13.00, Πλατεία Ταχυδρομείου , με σύνθημα :
Οι κοινωνικοί αγώνες δεν είναι ούτε νόμιμοι, ούτε παράνομοι είναι δίκαιοι και αναγκαίοι
Η εξέγερση δεν ποινικοποιείται - Ο τρομονόμος δεν θα περάσει

Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Μπροσούρα : “Ξεγυμώνοντας Την Ηθική”







Δημοσιεύουμε εδώ ηλεκτρονικά τη μπροσούρα “Ξεγυμώνοντας την ηθική” που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2008 στη Θεσσαλονίκη. Παρατίθεται με ελάχιστες διορθώσεις όπου χρειάστηκε να “αναιρεθούν” οι αήθεις επιθέσεις του δαίμωνα του τυπογραφείου στο “αντί προλόγου” και σε καναδυο άλλα σημεία. Για οποιαδήποτε κριτική, σχόλια και γενικά οποιαδήποτε επικοινωνία αφήστε comment ή γράψτε μας στο ypogeiosteki@yahoo.gr.

Για να κατεβάσετε την έκδοση σε pdf κάντε κλικ εδώ >>
(έκδοση όπως τυπώθηκε/ χωρίς διορθώσεις).

για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την παρούσα έκδοση:

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Τί πραγματικά συνέβη στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973;



Νοέμβρης. Άλλη μια επέτειος της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο πλησιάζει. Μια επέτειος που θα πραγματοποιηθεί με τους καθιερωμένους εορτασμούς. Εκπρόσωποι πολλών φοιτητικών παρατάξεων θα πάνε στο Πολυτεχνείο να καταθέσουν στεφάνια στη μνήμα των πεσόντων του Νοέμβρη του 1973. Πολιτικοί από διάφορα κόμματα, φορώντας τα ακριβά τους κοστούμια, θα πάνε κι αυτοί να καταθέσουν κανένα στεφάνι και να κάνουν δηλώσεις μπροστά στις κάμερες, εξασφαλίζοντας λίγη ακόμα δημοσιότητα. Δημοσιοκάφροι των ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) θα στηθούν κρατώντας μικρόφωνα και κάμερες και περιμένοντας δηλώσεις από τους πολιτικούς ή κάποια έντονη αντιπαράθεση μεταξύ αντιφρονούντων νεαρών που μπορεί να οδηγήσει σε βίαια επεισόδια.
Η μνήμη των μεγαλύτερων πηγαίνει πίσω στο χρόνο, σε εκείνη την αιματοβαμμένη εξέγερση που γράφτηκε στην ιστορία. Οι νεαρότεροι θυμούνται λίγες πληροφορίες που μάθανε στο σχολείο και ορισμένοι από αυτούς διαπληκτίζονται σχετικά με το ποιος πολιτικός χώρος είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή σε εκείνη την εξέγερση.
Επειδή στο μυαλό διαφόρων επικρατεί μια σύγχυση σχετικά με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και επειδή πολυάριθμοι μπάσταρδοι πολιτικοί (μαζί με τα κομματόσκυλά τους) προσπαθούν να οικειοποιηθούν την εξέγερση και να την παρουσιάσουν ως δικό τους δημιούργημα, εμείς θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε στα γεγονότα του 1973 για να αντιμετωπίσουμε την παραπληροφόρηση και τις διάφορες ανακρίβειες.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ 1973

Στις 8 Οκτωβρίου 1973 ορκίζεται Πρωθυπουργός ο δεξιός πολιτικός Σπύρος Μαρκεζίνης, άτομο της εμπιστοσύνης του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
1 Νοεμβρίου 1973 : Ο υπουργός παιδείας της χούντας Σιφναίος ανακοινώνει τις κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με τα φοιτητικά αιτήματα. Οι φοιτητές από την πλευρά τους συνεχίζουν να αγωνίζονται για αύξηση των δαπανών για την παιδεία, καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας, δωδεκάμηνη θητεία για όλους τους Έλληνες, κατάργηση των χουντικών διαταγμάτων 93/69, 720/70, 1947/73, κατάργηση του σπουδαστικού της Ασφάλειας κ.α.
4 Νοεμβρίου 1973 : Πραγματοποιείται το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου. Γίνεται διαδήλωση εναντίον της χούντας και αιματηρά επεισόδια με δεκάδες τραυματίες μετά το μνημόσυνο. Συλλαμβάνονται 37 πολίτες. Τα επεισόδια γίνονται κυρίως κοντά στο Α' Νεκροταφείο και διαρκούν από τις 11:30 έως τις 13:40. Οι συγκεντρωμένοι είναι αρκετές χιλιάδες. Τα συνθήματα που κυριαρχούν είναι: «ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ», «ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ», «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ» και «114». Η οργή και η αγανάκτηση του λαού είναι εμφανής.

14 Νοεμβρίου 1973
Στο φοιτητικό κίνημα επικρατεί αναβρασμός. Η ώρα για ένα δυναμικό ξέσπασμα κατά της χούντας πλησιάζει. Το πρωί της 14ης Νοεμβρίου γίνονται Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων των φοιτητών για να συζητήσουν το θέμα των φοιτητικών εκλογών, ύστερα από προηγούμενη δήλωση του υπουργού παιδείας Σιφναίου στη Σύγκλητο και τους Σπουδαστές ότι έχει στείλει για δημοσίευση το διάταγμα για τη διεξαγωγή των εκλογών μετά τις 15 Φλεβάρη από εφορευτικές επιτροπές αριστούχων σπουδαστών. Στη Νομική πραγματοποιείται συνέλευση. Γύρω στις 1.00  το μεσημέρι και ενώ η συνέλευση συνεχίζεται, έρχεται η πληροφορία ότι στο Πολυτεχνείο έχουν γίνει προκλητικές ενέργειες από την πλευρά της αστυνομίας, με συνέπεια να αποδοκιμαστούν από τους φοιτητές. Στο μεταξύ έχουν έλθει σπουδαστές και από άλλες σχολές. Μετά από λίγο ακούγεται ότι στο Πολυτεχνείο οι αστυνομικοί ξυλοκοπούν τους φοιτητές. Επικρατεί αναστάτωση, ανησυχία και οργή. Γίνεται πρόταση του μέλους της Φυσικομαθηματικής Διονύση Μαυρογένη να γίνει διαδήλωση προς το Πολυτεχνείο. Τα μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ, δηλαδή της φοιτητικής οργάνωσης της ΚΝΕ, αντιδρούν και αποφασίζουν να μην συμμετάσχουν στη διαδήλωση. Γύρω στους 1.500 φοιτητές ξεκινούν μέσω της Σόλωνος διαδήλωση πού χτυπιέται από την αστυνομία κοντά στο Πολυτεχνείο. Οι μισοί περίπου από τους διαδηλωτές καταδιωκόμενοι από τους αστυνομικούς ενώνονται με τους φοιτητές που βρίσκονται στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Οι υπόλοιποι φεύγουν στους γύρω δρόμους. Αυτοί οι λιγοστοί νέοι που μπήκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και έκαναν το πρώτο μεγάλο βήμα της Νοεμβριανής αντιδικτατορικής εξέγερσης συκοφαντήθηκαν με τόνους λάσπης από την Αντι – ΕΦΕΕ και την ΚΝΕ. Σε αυτούς τους λιγοστούς νέους επιτέθηκε η Αντι – ΕΦΕΕ και η ΚΝΕ χρησιμοποιώντας προσβλητικούς και βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Το κείμενο αυτής της συκοφαντικής επίθεσης δημοσιεύτηκε στο έντυπο «Πανσπουδαστική» του Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου 1974 (αριθμός φύλλου : 8). Διευκρινίζουμε ότι η «Πανσπουδαστική» ήταν έντυπο της Αντι – ΕΦΕΕ, δηλαδή της φοιτητικής οργάνωσης της ΚΝΕ. Σε αυτή την ανακοίνωση, η Αντι – ΕΦΕΕ και η ΚΝΕ ανάφερε μεταξύ άλλων τα εξής : «Καταγγέλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου, την Τετάρτη 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη – Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις» . [Στο σημείο αυτό, διευκρινίζουμε ότι ο Μιχάλης Ρουφογάλης ήταν ο αρχηγός της διαβόητης ΚΥΠ την περίοδο της χούντας]. Αυτή η κατάπτυστη ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στην «Πανσπουδαστική» αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της ΚΝΕ.

Η επίθεση της αστυνομίας εναντίον των φοιτητών δημιουργεί νέα ένταση. Όσοι είναι μέσα στο προαύλιο φωνάζουν αντιδικτατορικά συνθήματα και καλούν τον κόσμο να πλησιάσει. Οι αστυνομικοί επιδίδονται σε άγριο κυνηγητό των συγκεντρωμένων έξω από το Πολυτεχνείο φοιτητών και πολιτών. Το μπλοκάρισμα του Πολυτεχνείου και οι επιθέσεις των αστυνομικών εξαγριώνουν τους έγκλειστους που αρχίζουν να πετούν στους αστυνομικούς νεράντζια ενώ δημιουργούνται συγκρούσεις των ευρισκόμενων έξω από το Πολυτεχνείο πολιτών με τους αστυνομικούς.

Στο μεταξύ τα μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ - ΚΝΕ ζητάνε από τους συγκεντρωμένους στο Προαύλιο του Πολυτεχνείου φοιτητές να εγκαταλείψουν το χώρο. Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ολοκληρώνουν τις γενικές συνελεύσεις τους όπου αποφασίζουν απεργία και ενώνονται με τους υπόλοιπους. Οι Μηχανολόγοι συνεχίζουν τη συνέλευση τους μέχρι το απόγευμα οπότε και αποχωρούν από το Πολυτεχνείο ακολουθώντας την επιτροπή που αποτελείται από μέλη του Ρήγα Φεραίου (νεολαιίστικη οργάνωση του ΚΚΕ εσωτερικού). Γύρω στις 5:30 οι αστυνομικοί, που μέχρι εκείνη την ώρα είχαν περικυκλώσει το κτίριο, αποχωρούν κάτω από τις έντονες αποδοκιμασίες των συγκεντρωμένων μέσα και έξω από το κτίριο. Στις 6.00 θα γίνει η απόπειρα διάλυσης των συγκεντρωμένων από μέλη της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ. Μέλη των επιτροπών του Πολυτεχνείου θα προσπαθήσουν να σπείρουν τον πανικό διαδίδοντας ότι επίκειται επίθεση της αστυνομίας. Αφού πείθουν τους Μηχανολόγους να αποχωρήσουν, αρχίζουν ομαδική αποχώρηση με σκοπό να δημιουργήσουν ρεύμα και να τους ακολουθήσουν και άλλοι φοιτητές. Όμως οι αριστεριστές με ομιλίες αλλά και οι ίδιοι οι συγκεντρωμένοι με το μαχητικό τους πνεύμα σταθεροποιούν τη συγκέντρωση. Ορίζεται μια εξαμελής επιτροπή με την ευθύνη της υλοποίησης των οργανωτικών μέτρων της κατάληψης, όπως συγκρότηση φρουρών των εισόδων,
ομάδες επιτήρησης, ομάδες προπαγάνδισης και ζύμωσης συνθημάτων κ.α. Στο μεταξύ οι κλεισμένοι μέσα στο κτίριο φοιτητές ενώνονται με τους συγκεντρωμένους απ' έξω πολίτες, σπουδαστές και μαθητές. Καταλαμβάνεται όλος ο χώρος μπροστά από το Πολυτεχνείο. Τα μέχρι τότε συνθήματα ήταν «ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ», «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ», «ΛΑΕ ΣΠΑΣΕ ΤΟΝ ΚΛΟΙΟ», «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ». Τώρα οι συγκεντρωμένοι φωνάζουν «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ», «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΤΥΡΡΑΝΙΑ», «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ», «ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΑΫΛΑΝΛΗ». Γύρω στις 8.00 το βράδυ οι συγκεντρωμένοι φτάνουν τις 10.000. Οι γενικές συνελεύσεις μέσα στο χτίριο συνεχίζονται. Μπαίνει θέμα κατάληψης. Μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ (ΚΝΕ) και του Ρήγα Φεραίου αντιτίθενται στην κατάληψη. Κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες χειρόγραφες προκηρύξεις που μοιράζονται στα περαστικά αυτοκίνητα. Το σύνθημα «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ» κυριαρχεί. Γύρω στις 9.00 γίνεται ολοκληρωτική κατάληψη του Πολυτεχνείου και του γύρω χώρου. Σταματά η κυκλοφορία. Οι συγκεντρωμένοι ξεπερνούν τις 20.000. Τα συνθήματα που ακούγονται είναι «ΑΠΟΨΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ», «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ», «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ», «ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΑΫΛΑΝΛΗ», «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΤΥΡΡΑΝΟ», «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΕΡΓΑΤΕΣ, ΑΓΡΟΤΕΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ», «ΛΑΕ ΠΕΙΝΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ», «ΛΑΕ ΠΕΙΝΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΛΕΝ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΑΣ», «ΛΑΕ ΠΟΛΕΜΑ, ΣΟΥ ΠΙΝΟΥΝΕ ΤΟ ΑΙΜΑ», «ΛΑΕ ΞΕΚΙΝΑ, ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΑΠ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ», «ΕΣΑ ΕΣ ΈΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ», «ΛΑΕ, ΛΑΕ Ή ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ», «ΕΞΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΚΕΤΑ. ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΕΠΤΑ», «ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ», «Η ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ», «ΚΑΤΩ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ», «ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ», «ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ».

Σε λίγο διάστημα οι διαδηλωτές φτάνουν τις 30.000. Ανεμίζονται σημαίες, καίγονται ομοιώματα του Παπαδόπουλου και χουντικά σύμβολα. Ισχυρές δυνάμεις αστυνομικών και θωρακισμένα του μηχανοκίνητου τμήματος βρίσκονται σ' επιφυλακή στις Πλατείες Κάνιγγος και Κοτζιά. Γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα κλείνουν οι πόρτες του Πολυτεχνείου. Ο κόσμος αποχωρεί σιγά-σιγά. Αρχίζει η εσωτερική οργάνωση για την εξυπηρέτηση των αναγκών της κατάληψης. Απ' έξω από το Πολυτεχνείο τραμπούκοι από διάφορες κρατικές υπηρεσίες και ασφαλίτες με πολιτικά χτυπούν και καταδιώκουν λίγους συμπαραστάτες πού 'χουν μείνει ακόμα στην Πατησίων. Σχηματίζεται η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών από φοιτητές διάφορων σχολών που είχαν εκλεχτεί από φοιτητικές συνελεύσεις και αρχίζει η προετοιμασία για τη λειτουργία Ραδιοφωνικού σταθμού μέσα στο Πολυτεχνείο. Γύρω στις 11 το βράδυ από άτομα που δεν ήταν φοιτητές παίρνεται η πρωτοβουλία της ξεχωριστής συνέλευσης. Αυτή η ξεχωριστή συγκέντρωση στην πλειοψηφία της περιλαμβάνει εργάτες και είναι η βάση των εργατικών συνελεύσεων της εξέγερσης. Βρίσκεται κάποια αίθουσα στο κτίριο Γκίνη και από εκεί ξεκινά το κάλεσμα για μια εργατική συνέλευση.

15 Νοεμβρίου 1973
Γύρω στις 1.00 μετά τα μεσάνυχτα στην αίθουσα του κτιρίου Γκίνη έχουν συγκεντρωθεί 300 άτομα. Υπάρχουν εργάτες και εργαζόμενοι κάθε πολιτικής απόχρωσης. Από οπαδούς και μέλη του ΚΚΕ και ΚΚΕεσ. μέχρι τροτσκιστές και αριστεριστές, υπάρχει ακόμα και μια ολιγάριθμη ομάδα αντιεξουσιαστών. Η πρώτη αυτή Συνέλευση είναι επεισοδιακή. Υπάρχουν προβλήματα και διαφωνίες όσον αφορά τη διεύθυνση της συζήτησης. Τελικά εκλέγεται μια προσωρινή επιτροπή. Αποφασίζεται να βγει μια διακήρυξη που θα μοιραστεί το πρωί σε εργοστάσια και σε χώρους όπου συγκεντρώνονται οι εργάτες. Προβάλλονται δύο σχέδια προκήρυξης : το πρώτο είναι τροτσκιστικό και το δεύτερο αντιεξουσιαστικό. Στις ψηφοφορίες που γίνονται από τη συνέλευση, η τροτσκιστική προκήρυξη συγκεντρώνει αρκετούς ψήφους ακόμα και από οπαδούς του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού. Η αντιεξουσιαστική προκήρυξη κατέληγε «Η αυτόνομη συνέλευση των εργαζομένων που βρίσκονται στο χώρο του Πολυτεχνείου καλεί τους εργαζόμενους να δημιουργήσουν εργοστασιακές και απεργιακές επιτροπές με απώτερο στόχο τη δημιουργία εργατικών συμβουλίων. Το μίνιμουμ πρόγραμμα των εργατικών συμβουλίων είναι η καταστροφή της μισθωτής εργασίας του κράτους, του εμπορεύματος και της πολιτικής». Η σύγχυση που ακολουθεί τις πρωινές ώρες της Πέμπτης δεν επιτρέπει την ψήφιση μιας διακήρυξης. Την ώρα εκείνη γίνεται μια συνειδητή και οργανωμένη προσπάθεια ορισμένων μελών του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού, οι οποίοι μπαίνοντας στην αίθουσα της Γενικής Συνέλευσης προσπαθούν να τη διαλύσουν. Απευθυνόμενοι στους συγκεντρωμένους, τους λένε «Αν θέλετε να κάνετε κατάληψη να πάτε στην εργατική εστία».

Στις 5 το πρωί αρχίζουν να φωνάζονται τα πρώτα συνθήματα της μέρας. Στην κεντρική πύλη υπάρχει μεγάφωνο. Αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονται μέσα σε οχήματα στους δρόμους Στουρνάρα, Τοσίτσα, στο Μουσείο και στην πλατεία Κάνιγγος. Κοντά στο Πολυτεχνείο έχουν σταθμεύσει τρία πυροσβεστικά οχήματα ειδικά για τη διάλυση των διαδηλώσεων και δύο, θωρακισμένα οχήματα με δακρυγόνα και αέρια. Γύρω στις 9 ανοίγουν οι πόρτες του Πολυτεχνείου αφού προηγούμενα δημιουργούνται αψιμαχίες μεταξύ των κλεισμένων για το αν θα ανοιχτούν ή όχι οι πόρτες. Στις 9:30 οι φοιτητές καταστρέφουν φωτογραφίες του Παπαδόπουλου. Βγαίνουν στον πολύγραφο και κυκλοφορούν πολλές προκηρύξεις της Συντονιστικής Επιτροπής. Εκατοντάδες άτομα γράφουν συνθήματα ασταμάτητα. Η αστυνομία από τις πρωινές ώρες εμποδίζει την προσέλευση του κόσμου σχηματίζοντας ζώνες γύρω από το Πολυτεχνείο. Οι αστυνομικοί επιτίθενται κατά διαστήματα αλλά οι διαδηλωτές δεν υποχωρούν. Γίνονται επεισόδια στην προσπάθεια των διαδηλωτών να σπάσουν τις αλυσίδες των αστυνομικών. Από το Πολυτεχνείο ακούγονται τα συνθήματα: «ΛΑΕ ΣΠΑΣΕ ΤΟΝ ΚΛΟΙΟ», «ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ'ΤΟ ΛΑΟ», «ΕΣΑ ΕΣ ΕΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ». Κάθε τόσο μερικοί καταφέρνουν να σπάσουν τον κλοιό και να φτάσουν στο κτίριο.

Μαθαίνεται ότι καταφθάνουν φοιτητές από τη Πάτρα κι αγρότες από τα Μέγαρα. Αυτό αυξάνει τη μαχητική διάθεση των συγκεντρωμένων στο Πολυτεχνείο. Μπαίνει σε λειτουργία ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου. Τα συνθήματα γίνονται ολοένα και πιο μαχητικά. Καλούν το λαό σε ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και ΓΕΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Οι πολίτες προσπαθούν να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους απέναντι στους καταληψίες φοιτητές. Για το λόγο αυτό, συγκεντρώνουν τρόφιμα, τσιγάρα, χρήματα, ψωμί και φάρμακα και τα δίνουν στους φοιτητές. Το απόγευμα της Πέμπτης ο κλοιός των αστυνομικών σπάει. Μέσα στο Πολυτεχνείο μπαίνουν πολλοί μαθητές. Η Συντονιστική Επιτροπή δηλώνει ότι η κατάληψη θα συνεχιστεί μέχρι να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα. Στο διάστημα αυτό γίνεται μυστική σύσκεψη στελεχών του ΠΑΚ και του ΚΚΕ με σκοπό να κινηθεί η διαδικασία εγκατάλειψης του Πολυτεχνείου, πραξικοπηματικά. Είναι μία σαφής προσπάθεια και η ομολογία έρχεται 3 χρόνια αργότερα στην ΚΟΜΕΠ (Κομμουνιστική Επιθεώρηση). Όμως πριν την έγγραφη ομολογία υπάρχει η προφορική. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρθηκε από το ηγετικό στέλεχος της ΚΝΕ (και μετέπειτα Πρόεδρο του Συνασπισμού) Αλαβάνο, την Πέμπτη 15 Νοέμβρη, το βράδυ, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στελεχών με πρωτοβουλία των Αλαβάνου - Παρτανού που δήλωσαν ότι εκπροσωπούν επίσημα το ΚΚΕ - ΚΝΕ, και συζητήθηκε το θέμα της διάλυσης της κατάληψης. Στη σύσκεψη αυτή πήραν επίσης μέρος οι Ματζουράνης, Τσαφαράκης, Κώστας Λαλιώτης, Μαυρογένης, Μιχαλόπουλος και Τσούρας (ο Λαλιώτης, ο Μιχαλόπουλος και ο Τσούρας συμμετείχαν αργότερα σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ). Ο Ματζουράνης είναι ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, ο Λαλιώτης υφυπουργός Νέας Γενιάς (και πυροσβεστικού σώματος, λόγω προϋπηρεσίας). Η σύσκεψη αυτή που έγινε γνωστή και στο ΕΑΤ - ΕΣΑ από ομολογίες ορισμένων από τους παραπάνω (καθώς ήταν κρατούμενοι) συμφώνησε στην ανάγκη της αποχώρησης από το Πολυτεχνείο. Διαφώνησε μόνο ο Μαυρογένης. Συγκεκριμένα από τα στελέχη της ΚΝΕ προτάθηκε να εφαρμοστεί η μέθοδος με την οποία εκκενώθηκε και η Νομική τον Φλεβάρη του 1973. Δηλαδή με πραξικοπηματικό τρόπο να ανοίξουν οι πόρτες και αφού θα έχει προηγηθεί μια ζύμωση περί επέμβασης του στρατού στους φοβισμένους και περί συγκρότησης διαδήλωσης προς τη Βουλή στους αποφασισμένους, θα άρχιζαν να αποχωρούν ορισμένες ομάδες δημιουργώντας τετελεσμένο γεγονός.
Την Πέμπτη τη νύχτα ο Δ. Μαυρογένης μέλος της εκλεγμένης 5μελούς συντονιστικής επιτροπής της Φυσικομαθηματικής ενημέρωσε τον Σταύρο Λυγερό, αντιπρόσωπο της Φυσικομαθηματικής στη Συντονιστική Επιτροπή, για τη σύσκεψη και τα σχέδια εκκένωσης, με αποτέλεσμα να μπει ανοιχτά στη Συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής το ζήτημα, και να υποχωρήσουν τα μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ - ΚΝΕ και οι λοιποί.
Αξίζει να αναφέρουμε και ένα αρκετά θλιβερό περιστατικό. Ορισμένα μέλη της ΚΝΕ, μιας και δεν μπορούσαν να ελέγξουν την κατάσταση όπως τους συνέφερε, πλαστογραφούσαν υπογραφές της συντονιστικής επιτροπής για να πιάσουν θέσεις κλειδιά (Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Δ. Καραγκουλές, φοιτητής τότε της Φ/κής και μέλος τη ΚΝΕ που επιχείρησε με πλαστογραφημένη υπογραφή ενός μέλους της Συντονιστικής Επιτροπής να ελέγξει το Ραδιοσταθμό, αλλά εντοπίστηκε έγκαιρα και απομονώθηκε. Αργότερα ο Καραγκουλές έγινε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και στις φοιτητικές εκλογές του '79 στη Νομική κατέβηκε με τους τραμπούκους του και με εντολή της Κ.Ε. να συντρίψουν όσους ήταν αντίθετοι με την ΚΝΕ. Σήμερα είναι βουλευτής του Συνασπισμού).


Παρασκευή 16 Νοεμβρίου
Η επιτροπή Τάξης αναλαμβάνει να καθαρίσει το κτίριο από χαφιέδες της αστυνομίας και της ΚΥΠ που έχουν μπει μέσα. Ομάδες εργατών αναλαμβάνουν κυρίως αυτό το καθήκον. Δίπλα στο Ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου λειτουργούν και 4 ερασιτεχνικοί σταθμοί. Πολλά Γυμνάσια μένουν άδεια ενώ οι μαθητές κατεβαίνουν στον χώρο του Πολυτεχνείου. Ο κόσμος ολοένα και πληθαίνει. Στις 10 το πρωί γίνεται η οργανωμένη είσοδος 500 οικοδόμων στο κτίριο. Μαζί με τους οικοδόμους μπαίνουν και πολλοί μαθητές. Από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου καλείται και πάλι ο λαός σε ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ενώ για τις 3:30 καλούνται οι δημοσιογράφοι για πρες-κόνφερανς από τη Συντονιστική Επιτροπή. Στις 3:30 έρχονται 25 δημοσιογράφοι ελληνικών εφημερίδων και ανταποκριτές ξένων πρακτορείων και εντύπων. Στους φωτορεπόρτερς δεν επιτρέπεται να πάρουν φωτογραφίες στη διάρκεια της συνέντευξης αλλά και μετά το τέλος της για να μην πληροφορηθούν οι αρχές τα πρόσωπα που συντονίζουν τον αγώνα. Προηγούμενα στη συνεδρίαση της εκλεγμένης Συντονιστικής Επιτροπής έχει μπει το θέμα για αποχώρηση από το Πολυτεχνείο και έχει απορριφθεί. Έχει απορριφθεί ακόμα και πρόταση στη διακήρυξη που πρότεινε τη συγκρότηση κυβέρνησης Εθνικής ενότητας απ' όλα τα κόμματα, με ψήφους 7 κατά, 4 υπέρ. Την πρόταση είχαν κάνει μέλη του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού.
Το μεσημέρι όλοι οι δρόμοι γύρω από το Πολυτεχνείο, από τη Χαλκοκονδύλη ως τη Μάρνη σε ακτίνα 500 και πλέον μέτρων από το Μετσόβιο, έχουν καταληφθεί από πλήθη κόσμου. Σ' αυτούς τους χώρους μοιράζονται χιλιάδες προκηρύξεις με αντικαθεστωτικά συνθήματα. Στις 4:30 το απόγευμα γίνεται στην αίθουσα που συνεδριάζουν οι εργάτες, η πρώτη μαθητική συνέλευση. Αποφασίζεται το κατέβασμα όλων των Γυμνασίων σε γενική απεργία για την επόμενη μέρα. Στις 7 συνεδριάζει η εργατική συνέλευση με πάνω από 600 άτομα. Στις 6:30 οι διαδηλωτές ανεβαίνοντας τη Σταδίου φτάνουν στην πλατεία Κλαυθμώνος όπου συγκρούονται με αστυνομικούς που βρίσκονται εκεί. Οι συμπλοκές είναι βίαιες και οι τραυματίες πολλοί. Οι συγκρούσεις γενικεύονται στα Χαυτεία, στην Πλατεία Ταχυδρομείου, στις παρόδους της Πανεπιστημίου, παντού. 300.000 κόσμου μάχονται σ' όλη την έκταση της Αθήνας. Στις 7, άφθονα δακρυγόνα και καπνογόνα πέφτουν στο κέντρο της Αθήνας. Πολλά άτομα τραυματίζονται. Οι διαδηλωτές μεταφέρουν τους τραυματίες στο Πολυτεχνείο. Ο Ραδιοσταθμός ζητά φάρμακα, ιατρικά εργαλεία, γιατρούς και ασθενοφόρα. Στις 8, αρχίζει η χρήση των δακρυγόνων μαζικά και αδιάκριτα, με εντολή του διευθυντή της αστυνομίας Αθηνών, Χριστολουκά, που ήταν επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων. Οι διαδηλωτές που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στα Χαυτεία, διαλύθηκαν. Ξαναγυρίζουν στην Πατησίων έξω από το Πολυτεχνείο, ενώ πολλοί σκορπίζουν στις παρόδους της Σταδίου και της Πανεπιστημίου, όπου η κυκλοφορία των αυτοκινήτων είχε διακοπεί νωρίτερα. Αυτοκίνητα με αστυνομικούς ρίχνουν δακρυγόνα και πυροβολισμούς, καταδιώκοντας τους διαδηλωτές μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών. Οι διαδηλωτές συγκεντρώνονται πάλι στην πλατεία Βάθης και στην πλατεία Εξαρχείων απ' όπου όμως αναγκάζονται να φύγουν γιατί η αστυνομία συνέχιζε να ρίχνει δακρυγόνα. Ο σταθμός Α' Βοηθειών είναι γεμάτος από τραυματίες. Οι διαδηλωτές, που ανάμεσα τους είναι πολλοί μικροί μαθητές, εργάτες και οικοδόμοι, δίνουν τη μάχη με τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους. Μέχρι τις 8 το βράδυ ο κόσμος γύρω από το Πολυτεχνείο ξεπερνάει τις 50.000. Στις 8:30 μπαίνει στη συνέλευση των εργατών ένας οικοδόμος τραυματισμένος και ανακοινώνει ότι άρχισαν οι συγκρούσεις με τη φράση: «Έξω σκοτώνουν τ' αδέλφια μας». Υπάρχουν ήδη 2 νεκροί. Στις 9:15, 2.000 διαδηλωτές φωνάζοντας τα συνθήματα «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ», «ΚΑΤΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ», «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ», φτιάχνουν οδοφράγματα σ' όλο το μήκος της Πατησίων στο ύψος της πλατείας Αμερικής. Κόβεται η κυκλοφορία. Επεισόδια γίνονται και στην πλατεία Λαυρίου όταν αστυνομικοί επιτίθενται με σφοδρότητα για να διαλύσουν πλήθος διαδηλωτών. Στις 10 πέφτουν πυροβολισμοί στην περιοχή του Πολυτεχνείου, τα δακρυγόνα και τα καπνογόνα πέφτουν ασταμάτητα. Οι νεκροί και οι τραυματίες πληθαίνουν. Η μάχη είναι άνιση καθώς οι άοπλοι φοιτητές είναι περικυκλωμένοι και έχουν να αντιμετωπίσουν πάνοπλους αστυνομικούς. Όσοι μεταφέρονται στα νοσοκομεία και στο Α' Βοηθειών βασανίζονται και δολοφονούνται από αστυνομικούς που βρίσκονται εκεί. Μεγάλος όγκος διαδηλωτών περιβάλλει το Πολυτεχνείο. Στις 11:30 οι διαδηλωτές ελέγχουν όλη τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας από τη Χ. Τρικούπη ως τους δρόμους Πειραιώς και Αριστοτέλους. Οι διαδηλωτές στήνουν οδοφράγματα με αυτοκίνητα και ελέγχουν έτσι όλη τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Αργά τη νύχτα η αστυνομική δύναμη που βρίσκεται στην Ηπείρου, στο ύψος της Πατησίων, περικυκλώνεται από τους διαδηλωτές. Στη συνέχεια στις 12 τα μεσάνυχτα, ξεκινά από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας διαδήλωση 15-20.000 ατόμων. Μετά από σφοδρές συγκρούσεις, οι αστυνομικοί αναγκάζονται να υποχωρήσουν αφήνοντας στο χώρο των συγκρούσεων καπέλα και γκλομπς. Οι διαδηλωτές ελέγχουν απόλυτα την κατάσταση στην περιοχή αυτή.


Σάββατο 17 Νοέμβρη
Ο στρατός αναλαμβάνει για άλλη μια φορά να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εξουσίας και του συστήματος. Είναι έτοιμος να στραφεί με μίσος εναντίον της πλειοψηφίας του λαού, υπακούοντας σαν πιστό σκυλί στις εντολές των αφεντικών του. Στις 00:05 ξεκινούν από τους στρατώνες στο Γουδί και του Διόνυσου οι πρώτες φάλαγγες αρμάτων με κατεύθυνση τον χώρο των συγκρούσεων. Στις 00:20 τα πρώτα τανκς κάνουν την εμφάνισή τους στον κόμβο των Αμπελοκήπων. Την ίδια στιγμή ολόκληρη περιοχή ακτίνας 3 χιλιομέτρων, με κέντρο το Πολυτεχνείο, βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των διαδηλωτών, που δίνουν σκληρές μάχες με ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, που προσπαθούν να ελέγξουν την περιοχή. Τα τανκς που κινούνται από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας εγκλωβίζονται στην περιοχή της «Σόνιας», που έχει αποκλειστεί από αυτοκίνητα που έχουν τοποθετηθεί κάθετα στο δρόμο. Αποκλεισμένη με αυτοκίνητα, οικοδομικά υλικά και τρόλλεϋ ήταν και ολόκληρη η περιοχή μεταξύ των οδών Πειραιώς, Καποδιστρίου, Ηπείρου, Μάρνη, πλατεία Βάθης, Στουρνάρα, Χαλκοκονδύλη και Πατησίων, μπροστά στο Πολυτεχνείο, όπου είχαν τοποθετηθεί κάθετα λεωφορεία και τρόλεϊ. Για να μπορέσουν να κινηθούν τα τανκς και να φτάσουν στο Πολυτεχνείο, χρειάστηκε να μετακινήσουν τα αχρηστευμένα λεωφορεία και τα τρόλεϊ γερανοφόρα οχήματα της αστυνομίας. Στις 00:55 τα τανκς περνούν την οδό Πανεπιστημίου, στρίβουν στα Χαυτεία και μπαίνουν στην Πατησίων. Στις 1:00 τεθωρακισμένα, στρατιώτες και αστυνομικοί κάνουν κυκλωτικές κινήσεις γύρω από το Πολυτεχνείο. Στην αστυνομική διεύθυνση Αθηνών φτάνει ο προϊστάμενος της εισαγγελίας Αθηνών Φαφούτης. Νωρίτερα έχει πάει εκεί ο αρχηγός της ΥΠΕΑ στρατηγός Θωμόπουλος και συνταγματάρχης των ΛΟΚ με πολιτικά. Στις 1:05 με την εμφάνιση των αρμάτων οι διαδηλωτές υποχωρούν κάτω από την πίεση των αστυνομικών που πυροβολούν συνέχεια. Αρκετοί βρίσκουν καταφύγιο σε πόρτες πολυκατοικιών που έχουν αφεθεί επίτηδες ανοιχτές. Στις 1:17 από το ύψος της Λεωφόρο Αλεξάνδρας και της Πατησίων, τανκς με αναμμένους τους προβολείς κινούνται προς το Πολυτεχνείο. Από τα μεγάφωνα μεταδίδεται όσοι θέλουν ν' αποχωρήσουν μπορούν να φύγουν γιατί οι πόρτες θα κλείσουν οριστικά. Κανείς δεν αποχωρεί. Τα τανκς εμποδίζονται από τα οδοφράγματα της Πατησίων. Στις 1:21 οι αστυνομικοί ρίχνουν δακρυγόνα και πυροβολισμούς. Οι διαδηλωτές έξω από το Πολυτεχνείο παραμένουν ακόμα. Ελεύθεροι σκοπευτές καταλαμβάνουν θέσεις στα γύρω από το Πολυτεχνείο κτίρια.
Στις 1:35 από τους στρατιώτες των αρμάτων ρίχνονται συνέχεια πυροβολισμοί. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου εξακολουθεί να μεταδίδει προς τους στρατιώτες: «Είμαστε άοπλοι». Τα άρματα έχουν σταματήσει στις δύο γωνίες Πατησίων - Αβέρωφ και Πατησίων - Στουρνάρα. Στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρα 200 αστυνομικοί με ρόπαλα και κράνη περιμένουν να συλλάβουν και να ξυλοκοπήσουν τους νεαρούς. Στις 1:59 τα άρματα Μ 48 και Μ 113 στρέφουν τα κανόνια τους κατά των κλεισμένων στο Πολυτεχνείο ενώ με τους προβολείς φωτίζουν τα παράθυρα του κτιρίου. Τρία άρματα προχωρούν από την Αβέρωφ και σταματούν στην πόρτα του Πολυτεχνείου επί της Πατησίων. Οι στρατιώτες γεμίζουν τα πολυβόλα. Οι κλεισμένοι στο χτίριο φωνάζουν: «ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΙ».
Στις 2:30 έξω από το Πολυτεχνείο πέφτουν πυροβολισμοί. Στρατιώτες κινούνται έξω από το Πολυτεχνείο με οπλοπολυβόλα. Πεζοναύτες πιάνουν θέσεις έξω από το κτίριο. Στις 2:47 όλες οι δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας έχουν συνταχθεί σε θέση μάχης έξω από το Πολυτεχνείο. Αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις με τους κλεισμένους μέσα στο κτίριο. Προηγούμενα, στρατιώτης που είχε χαιρετίσει τους κλεισμένους μέσα στο κτίριο πυροβολείται από τον επικεφαλής αξιωματικό. Στις 2:50 στρατιώτες προχωρούν προς τα κάγκελα πάνοπλοι. Οι κλεισμένοι στο χτίριο παραμένουν ψύχραιμοι. Συνθήματα εξακολουθούν να ακούγονται.
Στις 2:59 τρία τανκς εφορμούν προς το Πολυτεχνείο. Ενώ οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, ένα ΑΜΧ 30 που βρίσκεται απέναντι από την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου οπισθοχωρεί λίγο και μετά πέφτει με ορμή πάνω της. Η πύλη γκρεμίζεται και πολλά κορμιά πλακώνονται. Το άρμα προχωρεί συντρίβοντας το οδόφραγμα που βρίσκεται από πίσω από την πύλη και που αποτελείται κυρίως από αυτοκίνητα. Μετά την είσοδο του τανκ αστυνομικοί, εσατζήδες, πεζοναύτες και άνδρες των ΛΟΚ εισβάλουν στο Πολυτεχνείο, ενώ όσοι βρίσκονταν στην πύλη και δεν χτυπήθηκαν υποχωρούν στο εσωτερικό. Ουρλιάζουν, βρίζουν και πυροβολούν όποιον βρουν μπροστά τους. Στις 3:03 ακούγονται ριπές πυροβόλων όπλων. Ηχούν οι σειρήνες των αρμάτων. Μέσα στο προαύλιο γίνονται συγκρούσεις ανάμεσα σε αστυνομικούς και αυτούς που βρίσκονται μέσα. Πυροβολισμοί ρίχνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Όσοι προσπαθούν βγαίνοντας από την κεντρική πύλη να κατευθυνθούν προς τη Στουρνάρα πυροβολούνται. Οι αστυνομικοί πυροβολούν ασταμάτητα. Πολλοί πέφτουν βαριά τραυματισμένοι ή νεκροί.
Δυστυχώς, ορισμένοι από τους συμμετέχοντες σε εκείνη τη μεγαλειώδη εξέγερση κατέληξαν αργότερα να γίνουν υπηρέτες του συστήματος, γλύφτες του καπιταλισμού και κάποιοι στρογγυλοκάθισαν στα έδρανα της βουλής ψηφίζοντας κατάπτυστα νομοσχέδια. Υπάρχουν όμως και αρκετοί που δεν προσκύνησαν την εξουσία και δεν ζήτησαν ποτέ να τους αποδοθούν δαφνόκλαδα αντιδικτατορικής δράσης.

Για περισσότερα ιστορικά ντοκουμέντα από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου:
http://www.vrahokipos.net/old/history/gr/polytexneio.htm

Προσθέτουμε εδώ επίσης την ταινία "Εδώ Πολυτεχνείο",
 ένα αντιφασιστικό ντοκουμέντο που περιγράφει τα γεγονότα αλληλεγγύης, λαϊκής συμμετοχής και ηρωισμού, του αγώνα εναντίον της χουντικής δικτατορίας. Για εμφανείς λόγους, η ταινία γυρίστηκε στο Μιλάνο την περίοδο της χούντας, με υλικό ντοκιμαντέρ, που κρυφά έφυγε από την Αθήνα και με σκηνοθετημένα γυρίσματα στα οποία πήραν μέρος Έλληνες και Ιταλοί φοιτητές, καθώς και Έλληνες πολιτικοί εξόριστοι, στενοί συνεργάτες του σκηνοθέτη. Αποτελεί ένα μοναδικό ντοκουμέντο της κατάστασης που επικρατούσε, παρουσιάζοντας μέσα από έναν έξοχο συνδυασμό πραγματικών στοιχείων-ντοκουμέντων και κινηματογραφικού έργου. Η μουσική είναι του Μίκη Θεοδωράκη. Η ελληνική αφήγηση του Αλέξανδρου Παναγούλη και η ιταλική του γερουσιαστή Ουμπέρτο Τερρατσίνι. Η ταινία είχε προσκληθεί επισήμως να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, αλλά τελικά η προβολή της απαγορεύτηκε για λόγους ανεξήγητους και μυστηριώδεις, γεγονός που τονίζει περαιτέρω τη μοναδικότητα αυτού του αριστουργήματος. Η ταινία υπάρχει στην ΕΡΤ, μεταδίδεται στην επέτειο του Πολυτεχνείου αλλά ποτέ στην κανονική της διάρκεια (95΄), χάνοντας έτσι την αφηγηματική και αισθητική της δύναμη



Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Μαριναλέντα, η Γη της Ουτοπίας




Μαριναλέντα, η Γη της Ουτοπίας from Kouti Pandoras on Vimeo.


Η Μαριναλέντα, µια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνοµικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται µε 15 ευρώ τον µήνα. Ο δήµαρχός της, ο κοµµουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.
Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδοµάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. «Ο δήµαρχός τους είναι τρελός», λένε στο γειτονικό χωριό. «Ενώ εµείς οι άλ λοι Ισπανοί κάνουµε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 µέρες πάρτι». Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν µε τους χωρικούς της Μαριναλέντας.

Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο ήταν ο νεώτερος δήµαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώ νων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πά ρει από ένα γαιοκτήµονα 12.000 στρέµµατα γης και να δηµιουργήσει έναν αγροτικό συ νεταιρισµό από τον οποίο ζει σήµερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήµαρχος.

Στον συνεταιρισµό Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ηµέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδοµάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο µισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκοµιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο µικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη µέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατµόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊό ντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσο δα του συνεταιρισµού δεν µοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισµό για να δηµιουργηθούν δουλειές. Γι’ αυτό στο χω ριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Οµως ακόµη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι µισθοί καταβάλλονται.

Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισµός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρού νται δικαίωµα. Μια θέση στον παιδικό σταθµό µε όλα τα γεύµατα κοστίζει 12 ευρώ τον µήνα. Από την άλλη, «εδώ δεν έχουµε χωροφύ λακες, θα ήταν µια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήµαρχος. «Δεν έχουµε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυηµένη και το Πάσχα έγινε µια µικρή θρησκευτική λιτανεία, η οποία πέρασε διακριτικά από τους δρόµους του χω ριού, χωρίς θεατές και αποφεύγοντας την πλατεία όπου γινόταν η γιορτή.

«Εφαρµόζουµε µια συµµετοχική δηµοκρατία, αποφασίζουµε για όλα, από τους φόρους ώς τις δηµόσιες δαπάνες, σε µεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουµε πως οι άνθρωποι µπορούµε να δουλεύουµε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήµα». 

Σαφέστατα το παράδειγμα της Μαριναλέντα δεν πρόκειται για ένα ολοκληρωμένης μορφής σοσιαλιστικό καθεστώς παρά μια θετική προσπάθεια που έμπρακτα αποδεικνύει πως ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν είναι μονόδρομος αλλά ένα σύστημα που πλέον θα έπρεπε να ανήκει… στην Ιστορία. Στην καπιταλιστική λοιπόν Ισπανία του 2010, το ενοίκιο ενός μικρού σπιτιού πολλές φορές αγγίζει τα 700 ευρώ (κυρίως στις μεγαλουπόλεις) ενώ ο βασικός μισθός δεν ξεπερνά τα 600.(Ως γνωστόν η Ισπανία αποτελεί την χώρα με τα χαμηλότερα εισοδήματα στην Ευρώπη των 15 αμέσως μετά την Πορτογαλία). Σε ένα μικρό χωριό 2000-3000 κατοίκων που δεν βρίσκεται κοντά σε κάποιο αστικό κέντρο, ένα μέσο ενοίκιο εκτιμάται πως αγγίζει τα 100 με 150 ευρώ. Στην περίπτωση της Μαριναλέντα η στέγαση κοστίζει μόνο 15€. Οι κοινωνικές παροχές της χώρας που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες έχουν πληγεί από αυστηρά μέτρα λιτότητας που παρά την θέληση των πολιτών η κυβέρνηση του “σοσιαλιστικού” κόμματος επέβαλε προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση. Η ανεργία ξεπερνά το 20% (πόσοστό που θυμίζει Αφρικανική χώρα) και σε πολλές περιπτώσεις οι εργασιακές συνθήκες θυμίζουν… χώρες της Λατινικής Αμερικής.                            

Στην Μαριναλέντα οι δείκτες ανεργίας εδώ και δεκαετίες δείχνουν μηδέν!!!
Σαφέστατα η Μαριναλέντα δεν είναι μέρος όπου θα μπορούσαν να ανθήσουν οι τέχνες,  οι επιστήμες μιας και πρόκειται μόλις για μια αγροτική επαρχεία 2.645 κατοίκων.    Ωστόσο όμως βασικά προβλήματα που μαστίζουν την χώρα είναι σχεδόν ανύπαρκτα σε αυτήν την μικρή γωνιά του πλανήτη.




κείμενο:
http://nikosstalone.blogspot.com/2010/08/2_06.html


video:
http://www.koutipandoras.gr/?p=533


δείτε επίσης video από την επίσκεψη του δημάρχου της Μαριναλέντα στην Ελλάδα
μετά από πρόσκληση της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης:
http://www.babylonia.gr/index.php?option=com_hwdvideoshare&task=viewvideo&Itemid=190&video_id=246&lang=el