Ο Alain Badiou αποτελεί μία πολύ
ιδιαίτερη περίπτωση στοχαστή, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο
τελευταίος μεγάλος φιλόσοφος σε μία περίοδο, όπου η φιλοσοφία συνήθως
γίνεται υπηρέτρια (ancilla)
σε ποικίλες άλλες σπουδές. Ενώ δηλαδή οι περισσότεροι σύγχρονοι
στοχαστές εκδέχονται την φιλοσοφία είτε ως μια μετα-γλωσσολογία, είτε ως
μια μετα-ποίηση, είτε ως ένα μετα-σχόλιο στην κοινωνιολογία ή την
ψυχολογία, ο Alain Badiou αξιώνει να αποτελέσει έναν νέο Πλάτωνα, που
ανατρέπει τις σύγχρονες μορφές σοφιστείας, ενώ ταυτόχρονα το έργο του θα
μπορούσε να ειδωθεί και ως μια ενθαδική θεολογία της εμμένειας, χωρίς
μετά θάνατον εσχατολογία, αλλά με πολλά ωστόσο στοιχεία που το
πλησιάζουν στην σκέψη του αποστόλου Παύλου.
Γεννημένος στο Ραμπάτ του Μαρόκου το 1937, έχει
εκπαιδευθεί όχι μόνο ως φιλόσοφος, αλλά και ως μαθηματικός. Αφού
σπούδασε στην περίφημη Ecole Normale Supérieure (1957–1961),
έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris VIII, και αργότερα και στην
Ecole Normale Supérieure, το Collège International de Philosophie και το
European Graduate School. Δύο σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν την ζωή
του και την σκέψη του είναι η συμμετοχή του στον Μάη του 1968 στο Παρίσι
και η προσχώρησή του στον μαοϊσμό και την ένωση UCF-ML (Union des
Communistes de France Marxiste- Léniniste). Με τα δύο σημαντικότερα
φιλοσοφικά έργα του, Το Είναι και το Συμβάν (L’Etre et l’Evénement, Paris: Seuil 1988) και το Λογικές των Κόσμων (Logiques des mondes, Paris: Seuil 2006) αναδιαρθρώνει την δυτική μεταφυσική, ενώ στο έργο του Ο απόστολος Παύλος και η ίδρυση του ουνιβερσαλισμού (Saint Paul. La fondation de l’universalisme,
Paris: PUF 1997) προστίθεται σε μία σειρά από σημαντικούς στοχαστές,
όπως ο Jacob Taubes, o Giorgio Agamben και ο Slavoj Zižek, που βάσισαν
την σκέψη τους σε έναν γόνιμο διάλογο με τον μεγάλο απόστολο του
χριστιανισμού. Ο Badiou εκδέχεται τον Παύλο ως ένα επαναστατικό
υποκείμενο που αναδύεται στην προσδοκία ενός συμβάντος (με την σημασία που έχει ο όρος événement στην φιλοσοφία του).
Η ιδιοτυπία της σκέψης του Alain Badiou, που φάνηκε
και στις ομιλίες του στην Αθήνα, είναι οι ιδιοφυείς συνδέσεις που κάνει
ανάμεσα στην φιλοσοφία, τα μαθηματικά, την ψυχανάλυση, τον μαρξισμό,
αλλά και την θεολογία, με τρόπο όμως ώστε να δομείται μία νέα φιλοσοφική
μεταφυσική και να μην εξαντλείται η φιλοσοφία σε ένα μετα-σχόλιο στις
άλλες σπουδές ή επιστήμες. Με αυτήν την έννοια, ο Alain Badiou θα
μπορούσε να αποτελέσει μια καλή απάντηση για όλους όσους θρηνούν πρόωρα
τον θάνατο της φιλοσοφίας. Την ίδια στάση έχει ο Badiou και απέναντι
στην παράδοση. Δεν επιθυμεί την επανάληψή της, αλλά ούτε και τον
εξοβελισμό της στο όνομα μιας λατρείας του καινούργιου. Ο ίδιος
προσπαθεί, αντιθέτως, να επανενεργοποιήσει φιλοσοφικές παραδόσεις του
παρελθόντος, όπως τον πλατωνισμό, αλλά σε σχέση με τα πρωτότυπα
προβλήματα της εποχής μας.